Verblijf in Jallow Kunda
Blijf op de hoogte en volg Eline & Rianne
03 November 2014 | Gambia, Sere Kunda
Hier weer een berichtje vanuit het warme Gambia. Super leuk om jullie reacties te lezen!
We gaan weer even terug in de tijd: Vanmorgen werden we om zeven uur gewekt door de wekker. Vandaag gaan we naar het schooltje! We kregen tapa lapa te als ontbijt, een soort stokbrood. Twee onderwijzeressen wonen ook bij het kliniekje en daar gingen we mee naar school. Wij wachtten vanaf half 8 braaf tot ze ons kwamen roepen dat we zouden gaan, maar het werd pas vijf over acht dat we vertrokken. En dat terwijl de school acht uur al begint. Heel normaal hier! Ze zijn niet zo haastig, alles gaat op het gemak. Abbi neemt haar baby mee naar school als ze moet werken. Terwijl zij les geeft, kruipt de baby Mohammed vrolijk overal rond. De headmaster en leraren waren erg aardig en gastvrij naar ons. We kregen een rondleiding door het schooltje wat bestaat uit drie blokken van elk drie lokalen. We schrokken wel een beetje van sommige dingen. Vorig jaar hadden andere meiden bijvoorbeeld een bibliotheek opgezet, maar wat we zagen was erg vies. In de boekenkasten zaten spinnenwebben, er liepen allerlei insecten in en op de boeken en daarnaast lag er onder de schoolbankjes allemaal poep van vleermuizen. Ze vertelden ons dat er wel ijverig gebruikt wordt gemaakt van de bieb, dus dat gaan we dan nog zien. :-)
De leerkrachten geven best goed les, het viel ons echt alles mee! Wel veel nadreunen, maar voor de rest krijgen de kinderen alle vakken en er worden door de leerkracht samenwerkingsvormen ingezet!
In de middag gingen we weer naar het kliniekje over de stoffige wegen met heel veel kindjes. We waren benieuwd wat we deze middag zouden gaan doen. Maar dat was niet zoveel. De mensen hingen maar, sliepen, en praten. Er gebeurde niks! We vonden het heel bizar. We moesten dus onszelf gaan bezig houden. Dat was wel even wennen zeg. In Nederland heb je ieder minuutje van de dag wel wat te doen maar dat is hier dus niet het geval. Even omschakelen.
Als we overdag buiten op de grond (voor hun als een soort woonkamer) zitten, kijken we met open ogen naar wat er allemaal te zien is rondom het kliniekje. Tamba, de verpleger van het kliniekje, zit ook bij ons, terwijl er een hoop mensen zitten te wachten op de bankjes vlakbij ons. De mensen wachten heel geduldig af en lijken het ook niet erg te vinden dat Tamba zijn eigen ding doet. Wanneer Tamba er zin in heeft, helpt hij de patiënten. We hebben een hoop mensen geobserveerd. Zieke kinderen met malaria, zieke mensen die alleen medicijnen komen halen en ook een hoop zwangere vrouwen. Er zijn drie kamertjes. Een kamer met twee bedden voor patiënten die moeten overnachten, een bavallingskamer waar een weegschaal staat met een behandeltafel en een behandelkamer met een bureau. De laatste twee kamers hebben geen deuren, er hangt alleen een gordijntje tussen. Regelmatig horen we dat er een baby ter wereld komt of we horen een schreeuw van iemand met pijn. De kamers zijn ook niet zo schoon als in Nederland.
In de middag vertelde Tamba dat er een baby was geboren. We zagen dat de moeder van de patiënt de baby ging wassen. Wij waren erg benieuwd en zijn er meteen naartoe gelopen. Oma ging bij het kraantje zitten en hield de baby aan het armpje vast. De baby werd flink ingesopt en goed schoon gemaakt. Dit gebeurde een aantal keer. Wij keken onze ogen uit hoe ze dat hier deden. Nadat de baby was gewassen mochten wij haar (het was een meisje) vasthouden. Wij genoten van dit mooie wonder en konden wel uren blijven kijken. Terwijl wij de baby aandacht gaven, ging oma de behandelkamer schoonmaken. Blijkbaar moeten ze dat hier zelf doen. De nageboorte ging in een emmertje (dat moet men zelf meenemen en ergens begraven). Al gauw kwam er een andere zwangere vrouw het kliniekje binnen. Een paar minuten later hoorde we al een baby huilen. Dat was snel gegaan! Terwijl Rianne de schoongewassen baby nog beet had, keek Tamba ons lachend aan en gebaarde hij naar Eline, dat zij de andere baby mocht pakken. Eline vond de nog natte baby op de weegschaal. De moeder lag nog op de behandeltafel, de baby op de weegschaal en Tamba zat alweer buiten op de grond. Eline pakte de baby en nam haar (weer een meisje) mee naar buiten. De moeder had de baby nog niet beetgehouden, de baby was nog nat en zonder toestemming van de moeder mocht Eline de baby al pakken. Wij vonden het bijzonder! We zaten nu met twee pas geboren baby's, dat was natuurlijk een foto waard!
We gaan weer even terug in de tijd: Vanmorgen werden we om zeven uur gewekt door de wekker. Vandaag gaan we naar het schooltje! We kregen tapa lapa te als ontbijt, een soort stokbrood. Twee onderwijzeressen wonen ook bij het kliniekje en daar gingen we mee naar school. Wij wachtten vanaf half 8 braaf tot ze ons kwamen roepen dat we zouden gaan, maar het werd pas vijf over acht dat we vertrokken. En dat terwijl de school acht uur al begint. Heel normaal hier! Ze zijn niet zo haastig, alles gaat op het gemak. Abbi neemt haar baby mee naar school als ze moet werken. Terwijl zij les geeft, kruipt de baby Mohammed vrolijk overal rond. De headmaster en leraren waren erg aardig en gastvrij naar ons. We kregen een rondleiding door het schooltje wat bestaat uit drie blokken van elk drie lokalen. We schrokken wel een beetje van sommige dingen. Vorig jaar hadden andere meiden bijvoorbeeld een bibliotheek opgezet, maar wat we zagen was erg vies. In de boekenkasten zaten spinnenwebben, er liepen allerlei insecten in en op de boeken en daarnaast lag er onder de schoolbankjes allemaal poep van vleermuizen. Ze vertelden ons dat er wel ijverig gebruikt wordt gemaakt van de bieb, dus dat gaan we dan nog zien. :-)
De leerkrachten geven best goed les, het viel ons echt alles mee! Wel veel nadreunen, maar voor de rest krijgen de kinderen alle vakken en er worden door de leerkracht samenwerkingsvormen ingezet!
In de middag gingen we weer naar het kliniekje over de stoffige wegen met heel veel kindjes. We waren benieuwd wat we deze middag zouden gaan doen. Maar dat was niet zoveel. De mensen hingen maar, sliepen, en praten. Er gebeurde niks! We vonden het heel bizar. We moesten dus onszelf gaan bezig houden. Dat was wel even wennen zeg. In Nederland heb je ieder minuutje van de dag wel wat te doen maar dat is hier dus niet het geval. Even omschakelen.
Als we overdag buiten op de grond (voor hun als een soort woonkamer) zitten, kijken we met open ogen naar wat er allemaal te zien is rondom het kliniekje. Tamba, de verpleger van het kliniekje, zit ook bij ons, terwijl er een hoop mensen zitten te wachten op de bankjes vlakbij ons. De mensen wachten heel geduldig af en lijken het ook niet erg te vinden dat Tamba zijn eigen ding doet. Wanneer Tamba er zin in heeft, helpt hij de patiënten. We hebben een hoop mensen geobserveerd. Zieke kinderen met malaria, zieke mensen die alleen medicijnen komen halen en ook een hoop zwangere vrouwen. Er zijn drie kamertjes. Een kamer met twee bedden voor patiënten die moeten overnachten, een bavallingskamer waar een weegschaal staat met een behandeltafel en een behandelkamer met een bureau. De laatste twee kamers hebben geen deuren, er hangt alleen een gordijntje tussen. Regelmatig horen we dat er een baby ter wereld komt of we horen een schreeuw van iemand met pijn. De kamers zijn ook niet zo schoon als in Nederland.
In de middag vertelde Tamba dat er een baby was geboren. We zagen dat de moeder van de patiënt de baby ging wassen. Wij waren erg benieuwd en zijn er meteen naartoe gelopen. Oma ging bij het kraantje zitten en hield de baby aan het armpje vast. De baby werd flink ingesopt en goed schoon gemaakt. Dit gebeurde een aantal keer. Wij keken onze ogen uit hoe ze dat hier deden. Nadat de baby was gewassen mochten wij haar (het was een meisje) vasthouden. Wij genoten van dit mooie wonder en konden wel uren blijven kijken. Terwijl wij de baby aandacht gaven, ging oma de behandelkamer schoonmaken. Blijkbaar moeten ze dat hier zelf doen. De nageboorte ging in een emmertje (dat moet men zelf meenemen en ergens begraven). Al gauw kwam er een andere zwangere vrouw het kliniekje binnen. Een paar minuten later hoorde we al een baby huilen. Dat was snel gegaan! Terwijl Rianne de schoongewassen baby nog beet had, keek Tamba ons lachend aan en gebaarde hij naar Eline, dat zij de andere baby mocht pakken. Eline vond de nog natte baby op de weegschaal. De moeder lag nog op de behandeltafel, de baby op de weegschaal en Tamba zat alweer buiten op de grond. Eline pakte de baby en nam haar (weer een meisje) mee naar buiten. De moeder had de baby nog niet beetgehouden, de baby was nog nat en zonder toestemming van de moeder mocht Eline de baby al pakken. Wij vonden het bijzonder! We zaten nu met twee pas geboren baby's, dat was natuurlijk een foto waard!
-
03 November 2014 - 18:48
Carola:
Super leuk meiden! Gaat er heel anders aan toe zeg!
Een hele fijne tijd nog! :)
Liefs -
03 November 2014 - 19:04
Opa En Oma:
Je hebt een mooi verslag geschreven leuk om te lezen we wensen jullie nog een goede tijd toe in Gambia het is een hele ervaring .groetjes Opa en Oma! -
03 November 2014 - 22:28
Peggy Van Den Berg:
Wat enorm leuk om jullie belevenissen te lezen. Heb ervan genoten. Even een kleine impressie van hoe jullie het daar hebben. Inderdaad een reis om nooit meer te vergeten.
Geniet ervan...maar vergeet niet om 22 november weer naar huis te komen!! -
04 November 2014 - 18:02
Gerda Eikelenboom:
Wat leuk om jullie ervaringen te lezen. Geniet van deze bijzondere reis. -
04 November 2014 - 23:10
Gonda En Fam.:
Hoi Rianne en Eline,
wat een mooie foto met jullie en de babies !! Geweldig . Geniet er lekker van -
05 November 2014 - 01:07
Elise:
Lieve Rianne,
Ik ben supertrots dat je naar Afrika bent vertrokken en op je gedrevenheid. Maar ik wil toch een goede raad meegeven. Een baby, pasgeboren nog wel, zonder toestemming van de moeder oppakken en meenemen naar buiten dat kan niet. hoe lief en schattig het ook is. Hiermee treedt je de waardigheid, de integriteit en de rechten van de moeder. Stel je voor dat jij net bevallen was, er kwamen twee leuke afrikaanse meiden op bezoek en zij namen je baby mee zonder jouw toestemming naar buiten. Je zou razend maar vooral ook heel verdrietig zijn. Dit mag niet, hoe schattig ook. Het is respectloos tegenover de moeder. Omdat ze Afrikaans is heeft ze niet minder gevoel, of minder respect nodig. Ik word er een beetje verdrietig van.
Bedenk bij alles wat je doet of je niet het gevoel versterkt dat blanken superieur zijn. Dat is soms best lastig, maar wel zeer noodzakelijk.
Reizen als deze moeten ook vragen aan jezelf oproepen. Het is niet per definitie goed wat Europeanen in Afrika doen. S En zo is het ook aan jullie om kritisch te blijven en jezelf de vraag te stellen respecteer ik met wat ik doe de mensen die ik tegenkom. Dan haal je ook het maximale uit deze reis.
Nogmaal, ik ben trots op je dat je dit aandurft en doet, maar blijf kritisch!
Enne...salem aleikum is Arabisch en geen Wolf... maar daar ben je denk ik inmiddels wel achter.
Veel plezier, geniet ervan, en probeer een keer met een groep meiden van je eigen leeftijd te praten met alleen een vrouwelijke tolk erbij, dat levert vaak prachtige gesprekken op. (met een mannelijke tolk erbij wordt er veel minder vrij gesproken)
Elise
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
